Όταν το 2009 ξεκίνησε η κρίση, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανερχόταν σε περίπου 299 δισ. ευρώ. Εξαιτίας της κρίσης εκτοξεύθηκε στα 350 δισ. ευρώ, για να περιοριστεί με τη συμφωνία του 2012 στα 285 δισ. ευρώ. Στο μεσοδιάστημα όμως, ως αποτέλεσμα της ύφεσης, της κρίσης στην ευρωζώνη και των μέτρων που απαιτούσαν οι πιστωτές, η ελληνική οικονομία είχε πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση. Ενώ το 2009 το ελληνικό ΑΕΠ ανερχόταν σε περίπου 240 δισ. ευρώ, εντός του 2012 θα υποχωρούσε στα 191,1 δισ. ευρώ. Κι αν το 2009 το χρέος της Ελλάδας χαρακτηριζόταν μη βιώσιμο, το 2012 κατέστη σαφές ότι, ακόμη κι αν λαμβάνονταν υπόψη οι παραχωρήσεις των επίσημων πιστωτών, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Στο μεταξύ, ύστερα από τόσα χτυπήματα που είχε δεχθεί, η ελληνική κοινωνία είχε γίνει αγνώριστη. Ενώ το 2008 η ανεργία στην Ελλάδα ήταν 8% τέσσερα χρόνια αργότερα πλησίαζε ακάθεκτη το 25%, καθώς οι μισοί νεαροί Έλληνες είχαν μείνει χωρίς δουλειά. (...)
(Adam Tooze, Πολιτική οικονομία μιας κατάρρευσης, ΠΕΚ, Ηράκλειο, 2022)
