Ο ψηφιακός μετασχηματισμός των επιχειρήσεων με γνώμονα τη χρήση ΤΠΕ

Οι Τεχνολογίες Πληροφοριών και Επικοινωνίας (ΤΠΕ) αποτελούν, πλέον, αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας των επιχειρήσεων. Ο τρόπος, δε, που χρησιμοποιούν τις τεχνολογίες αυτές είναι καθοριστικής σημασίας για την πώληση των προϊόντων τους, την πώληση πληροφοριών σε άλλες επιχειρήσεις, την επικοινωνία με πελάτες και την οργάνωση της εσωτερικής τους επικοινωνίας.

Τα αποτελέσματα ενός συνόλου ερευνών που παρουσίασε η Eurostat σχετικά με την εφαρμογή των ΤΠΕ για το 2021 (E-business integration) αποκαλύπτει το βαθμό διείσδυσης των τεχνολογιών αυτών τόσο στο επιχειρηματικό ευρωπαϊκό τοπίο συνολικά, όσο και μεταξύ επιχειρήσεων διαφορετικού μεγέθους (μικρές, μεσαίες, μεγάλες) [1]. 

Το παρακάτω γράφημα (επεξεργασία με τη γλώσσα R: Δ.Λ.) συνοψίζει (σε ποσοστιαία επί % κλίμακα) την υιοθέτηση ψηφιακών τεχνολογιών από επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα (μπλε) με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (πορτοκαλί) μέσα από τη σύγκριση πέντε διαφορετικών κατηγοριών: την παρουσία στο διαδίκτυο (website), τη χρήση εφαρμογών λογισμικού ERP (Enterprise Resource Planning) και CRM (Customer Relationship Management), τη χρήση υπηρεσιών Cloud [2] και Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (Social Media).

 

Σημειώσεις:

 

[1] Τα στοιχεία προέκυψαν μέσα από έρευνες που διεξήγαγαν οι εθνικές στατιστικές αρχές κάθε χώρας-μέλους κατά τους πρώτους μήνες του 2021. Από το σύνολο περίπου 1,5 εκατ. επιχειρήσεων της ΕΕ στην έρευνα συμμετείχαν 148.000. (Για αναλυτικά στοιχεία εδώ).

 

[2] Oι εφαρμογές ERP αναφέρονται στις επιχειρηματικές διαδικασίες ενός οργανισμού όπως η διαχείριση αποθεμάτων αποθήκης, η επεξεργασία παραγγελιών, οι προϋπολογισμοί, η μισθοδοσία κτλ., ενώ οι CRM στη διαχείριση του τρόπου με τον οποίο οι επιχειρήσεις αλληλεπιδρούν και διαχειρίζονται τα δεδομένα των πελατών τους. Οι υπηρεσίες Cloud ή υπολογιστικού νέφους, αφορούν τεχνολογίες που παρέχονται σε μια επιχείρηση ως υπηρεσία μέσω του Διαδικτύου. Με τον τρόπο αυτό, αντί του να κατέχει και να διατηρεί τη φυσική υποδομή του υλικού και του λογισμικού, μια επιχείρηση μπορεί να διαθέτει πρόσβαση σε αποθηκευτικό χώρο, βάσεις δεδομένων και άλλες υπηρεσίες επί πληρωμή από έναν πάροχο υπηρεσιών Cloud.

Αναδιαρθρώνοντας την Καινοτομία: οι μετασχηματισμοί της παγκόσμιας αλυσίδας της αξίας και οι επιπτώσεις της στην Εργασία

 

Να μια εργασία που εκπλήσσει. Ο χώρος της σύγχρονης παραγωγικής διαδικασίας, ειδικά στους κλάδους υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα, παραμένει αδιόρατος στους περισσότερους, απομακρυσμένος από την (κοινωνιολογική) ανάλυση. Η παρακάτω διατριβή επιχειρεί να ρίξει φως σε αυτό ακριβώς το μαύρο κουτί: στις σύγχρονες αλυσίδες παραγωγής της ανάπτυξης λογισμικού, μέσα από μια εμπειρική μελέτη ενός τοπικού κέντρου Έρευνας και Ανάπτυξης (Ε&Α). Συνδέοντας το τοπικό με το παγκόσμιο, το ειδικό με το γενικό. Αναλύοντας την αλυσίδα της αξίας.

Η εν λόγω κοινωνιολογική έρευνα πεδίου διερευνά τον αντίκτυπο των παγκόσμιων αναδιάρθρωσων των πολυεθνικών εταιριών στους εργαζόμενους/ες υψηλής ειδίκευσης και ειδικότερα των μηχανικών λογισμικού (software engineers). Οι αναδιαρθρώσεις αυτές, που περιλαμβάνουν συχνά συγχωνεύσεις μεταξύ εταιριών και εσωτερικές αναδιοργανώσεις, οδηγούν σε απολύσεις μέσα από περικοπές θέσεων εργασίας, εντεινόμενο φόρτο εργασίας, ενώ μεταβάλουν τις επαγγελματικές βιογραφίες και τις επαγγελματικές ταυτότητες των εργαζόμενων. Πολυεθνικές όπως η Siemens Networks, η Alcatel-Lucent ή η Digital περικόπτουν θέσεις εργασίας με σκοπό να ελαχιστοποιήσουν το λειτουργικό τους κόστος την ίδια στιγμή που κατακτούν νέα μερίδια στην αγορά. Η έρευνα -που εξετάζει τις επαγγελματικές βιογραφίες των μηχανικών λογισμικού, πολλοί από τους οποίους αντιλαμβάνονται την αναδιάρθρωση ως μια ατέρμονη διαδικασία- υπογραμμίζει τις μακροχρόνιες επιπτώσεις των μεταβολών αυτών σε εργαζόμενες/ους μέσα από την παγίωση του αισθήματος φόβου και ανασφάλειας που προκαλούν.

Δ.Λ.

 

(Κυριάκος Γεωργιτσόπουλος, Η παγκόσμια αλυσίδα της αξίας στη Digital: οι επιδράσεις των αναδιαρθρώσεων στην οργάνωση της εργασίας στο κέντρο Ε&Α στην Ελλάδα, 2024) 

Η σπείρα του χρέους: η σχέση μεταξύ εισοδηματικών ανισοτήτων και στεγαστικής κρίσης στις ΗΠΑ (2007-08)

Η άνοδος των οικονομικών ανισοτήτων, κατά την περίοδο των τελευταίων δεκαετιών πριν την κρίση του 2007-08, αποτελεί έναν από τους βασικούς παράγοντες αστάθειας του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ. Γιατί όμως, αλλά και με ποιον τρόπο συνέβη κάτι τέτοιο;

Η στασιμότητα της αγοραστικής δύναμης μεταξύ νοικοκυριών από τις κατώτερες και μεσαίες τάξεις της Αμερικής έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τάση αύξησης του δανεισμού. Καθώς οι μισθοί έμεναν στάσιμοι ή αυξάνονταν με βραδύτερο ρυθμό σε σύγκριση με το κόστος ζωής, πολλά νοικοκυριά από τις τάξεις αυτές δυσκολεύονταν ολοένα και περισσότερο να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Ως αποτέλεσμα, τα νοικοκυριά αυτά άρχισαν να στρέφονται στο δανεισμό προκειμένου να είναι σε θέση να καλύπτουν καταναλωτικές ανάγκες όπως στέγαση, εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη.

Από την άλλη πλευρά, οι τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα άρχισαν να προσφέρουν όλο και πιο εύκολη πρόσβαση σε κάθε είδους πιστώσεις, όπως δάνεια, πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά με επιεικείς όρους και χαμηλά αρχικά επιτόκια. Πολλά από αυτά τα δάνεια ήταν δάνεια υψηλού κινδύνου, εν μέσω ενός «χαλαρού» ρυθμιστικού πλαισίου, το οποίο όξυνε τις επικίνδυνες πρακτικές δανεισμού.

Την ίδια στιγμή, οι ανώτερες κοινωνικά τάξεις, οι οποίες τις τελευταίες πριν την κρίση δεκαετίες σώρευαν όλο και περισσότερο πλούτο, αναζητούσαν ολοένα και πιο υψηλές αποδόσεις για τις επενδύσεις τους. Αυτό οδήγησε σε μια μαζική εισροή κεφαλαίων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η οποία τροφοδότησε την περαιτέρω διαθεσιμότητα πιστώσεων. Οι τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα προκειμένου να προσελκύσουν τα κεφάλαια αυτά, άρχισαν να δημιουργούν όλο και πιο σύνθετα χρηματοοικονομικά προϊόντα από υψηλού κινδύνου στεγαστικά δάνεια υποσχόμενα ελκυστικές αποδόσεις στους κατόχους πλούτου.

Ο συνδυασμός στάσιμης αγοραστικής δύναμης μεταξύ των νοικοκυριών κατώτερων και μεσαίων τάξεων από τη μία πλευρά και αναζήτησης υψηλών αποδόσεων από τις ανώτερες τάξεις από την άλλη δημιούργησαν μια ανατροφοδοτούμενη σπείρα: καθώς οι τιμές των ακινήτων συνέχισαν να αυξάνονται, τροφοδοτούμενες από το κυνήγι του κέρδους και τα χαλαρό νομοθετικό πλαίσιο δανεισμού η φούσκα τελικά έσκασε, οδηγώντας σε εκτεταμένες χρεοκοπίες και κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος (για την κρίση των στεγαστικών δανείων βλ. εδώ).

Το παρακάτω γράφημα (επεξεργασία με τη γλώσσα R: Δ.Λ.) αντιπαραβάλει το ποσοστό αποταμίευσης (αριστερή πλευρά) με το χρέος των αμερικανικών νοικοκυριών ως ποσοστό του ΑΕΠ (δεξιά πλευρά) κατά την περίοδο 1982-2007, με βάση στοιχεία από την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ. Το Ποσοστό Αποταμίευσης υπολογίζεται ως ο λόγος της ατομικής αποταμίευσης προς το Διαθέσιμο Ατομικό Εισόδημα (DPI). Με πιο απλά λόγια, δείχνει ποιο μέρος του εισοδήματός τους αποταμιεύουν τα νοικοκυριά. Από την άλλη πλευρά, το χρέος αντιπροσωπεύει το σύνολο των χρεογράφων και των δανείων των νοικοκυριών (αλλά και των μη κερδοσκοπικών οργανισμών) ως ποσοστό στο αμερικανικό ΑΕΠ.

 

Δεδομένα: FRED | Επεξεργασία: Δ.Λ.