Οι προφορικές πηγές [...] τονίζουν τον υποκειμενικό χαρακτήρα της ερμηνείας τους. H υποκειμενική διάσταση δεν επιτρέπει την άμεση ανακατασκευή του παρελθόντος, παρά συνδέει το παρελθόν με το παρόν σε μια σχέση φορτισμένη με συμβολική σημασία. Στο βαθμό που οι συγκεκριμένες προφορικές πηγές τοποθετούνται στο κατάλληλο πλαίσιο αφορούν ιδιαίτερα στην ιστορική ανάλυση. Οι μαρτυρίες αυτές αποτελούν, πρώτα και κύρια, εκφάνσεις πολιτισμικης ταυτότητας κατά τις οποίες η μνήμη διαρκώς προσαρμόζει κληρονομημένες παραδόσεις στις εκάστοτε συνθήκες του παρόντος.
Ο γενικός αυτός χαρακτηρας των ιστοριών ζωής αναδεικνύεται μέσω της εξέτασης των επαναλαμ6ανόμενων αυτο-αναπαραστάσεων. Οι τελευταίες είναι σε μεγάλο βαθμό στερεοτυπικές. Οι αφηγηματικές μορφές επαναλαμβάνονται στις αυτο-αναπαραστάσεις, γεγονός που συνδέεται, αν και όχι ντετερμινιστικά, με την ηλικία και το φύλο. Οι στρατηγικές των ατομικών αφηγήσεων συνδυάζουν με διάφορους τρόπους -με βάση πάντοτε τις ατομικές περιστάσεις αλλά και την κατανομη εργασίας και εξουσίας- το διαθέσιμο αφηγηματικό υλικό, που περιλαμβάνει διάφορα στερεότυπα. [...]
(Luisa Passerine, Σπαράγματα του 20ου Αιώνα, Νεφέλη, Αθήνα, 1998)
