Ζούμε σε μια εποχή μελαγχολίας, οργής, αγανάκτησης. Οι ανισότητες διευρύνονται και μετασχηματίζονται. Ο διαχωρισμός των κοινωνικών τάξεων δεν είναι πια τόσο ευδιάκριτος· καθένας από εμάς συναντιέται με ποικίλες ανισότητες: ως μισθωτός ή περιστασιακά εργαζόμενος, ως κάτοχος εξειδικευμένων γνώσεων ή ανειδίκευτος, ως γυναίκα ή άντρας, ως κάτοικος της πόλης ή της υπαίθρου, ανάλογα με την οικογενειακή του κατάσταση ή την εθνική και κοινωνική του προέλευση. Τα κοινωνικά δεινά δεν βιώνονται πλέον σαν δοκιμασίες που καλούν σε συλλογικούς αγώνες, αλλά σαν μια σειρά από προσωπικές αδικίες, διακρίσεις, εμπειρίες κοινωνικής περιφρόνησης, αμφισβητήσεις της αυταξίας μας. Καθώς δεν μπορούν πια να εντοπίσουν αντιπάλους που πρέπει να καταπολεμηθούν, τα άτομα παρασύρονται από μια μνησικακία, η οποία εκτρέφει τους κάθε λογής λαϊκισμούς. Το καθεστώς των πολλαπλών ανισοτήτων γεννά μια κοινωνία του θυμού: τη δική μας κοινωνία. Οφείλουμε να την κατανοήσουμε, ώστε να καταφέρουμε να αντισταθούμε στην αποχαλίνωση της αγανάκτησης*.
(François Dubet, Le temps des passions tristes: Inégalités et populisme, Seuil, 2019 [* Μτφ.: Γ. Καράμπελας, υπό έκδοση εκδ. Πόλις])
