Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από την εργατική μαρτυρία του Paul Romano, εργάτη στη βιομηχανία της General Motors του Ντιτρόιτ των ΗΠΑ και έχει γραφτεί στα τέλη της δεκαετίας του 1940.
Το εργοστάσιο στο οποίο δουλεύω αποτελεί τμήμα μιας γιγαντιαίας επιχείρησης, το δίκτυο της οποίας απλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα. Πρόκειται για μια αναπτυγμένη μορφή καπιταλιστικής οργάνωσης στον κλάδο της βιομηχανίας. Παρόλα αυτά, η γραφειοκρατική επίβλεψη της εργασίας οδηγεί σε τεράστια αναποτελεσματικότητα σε σχέση με τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Αν και η εταιρία δείχνει να κάνει τα πάντα για την παραγωγή, εντούτοις κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η παραγωγή θα μπορούσε να αυξηθεί με τη χρήση διαφορετικών μεθόδων, περισσότερο όμως από αυτό πρόθεσή της είναι η υποταγή και ο έλεγχος του εργαζόμενου.
Η κακή χρήση των μηχανημάτων
Ο ρυθμός των μηχανημάτων αυξάνεται στο μέγιστο βαθμό. Το γεγονός αυτό επιφέρει συνεχείς βλάβες, ενώ απαιτεί την ύπαρξη μιας μεγάλης ομάδας συντηρητών. Η κακή χρήση των μηχανών είναι παντού εμφανής.
Ένας έκκεντρος άξονας έχει τοποθετηθεί στη μηχανή προκειμένου να ελαττώσει το χρόνο κοπής. Ως αποτέλεσμα, τα εργαλεία χτυπάνε με ταχύτητα στο μέταλλο και καίγονται ή σπάνε. Συνέπεια των υπερβολικών ταχυτήτων είναι η φθορά των εδράνων των μηχανών, για αυτό το λόγο και κάποιες μηχανές βρίσκονται διαρκώς υπό επισκευή. Οι υψηλές ταχύτητες των μηχανών αναγκάζουν τον εργάτη να πει: «Κάποια μέρα αυτές οι καταραμένες μηχανές θα απογειωθούν και θα πετάξουν».
Οι μηχανές είναι ρυθμισμένες για συγκεκριμένους τύπους μετάλλων. Πολλές φορές, ο χάλυβας που έχει τοποθετηθεί στη μηχανή είναι πιο σκληρός απ’ όσο πρέπει. Αυτό προκαλεί το κάψιμο ή το σπάσιμο των εργαλείων.
Για εβδομάδες οι αναγκαίες επισκευές δεν προχωρούν. Για να παραμείνει ασφαλής μια εγκατάσταση πρέπει να ανοιχθεί μια καινούργια τρύπα. Ένας μοχλός ή ένα φρένο που δε λειτουργεί μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να ραγίσει τη μηχανή με σοβαρό κίνδυνο για τον χειριστή. Εντούτοις, κανένας δεν κάνει τίποτε.
Την εταιρία δεν την ενδιαφέρει πόσα εργαλεία καίγονται ή πόσο συχνά πρέπει οι εργάτες να τα αντικαθιστούν. Αυτό που την ενδιαφέρει, κατά κύριο λόγο, είναι η ρύθμιση με τέτοιο τρόπο των μηχανών ώστε να λειτουργούν στη μέγιστη δυνατή ταχύτητα. Από εκεί κι έπειτα αφορά τους χειριστές αν προλαβαίνουν το ρυθμό τους.
(P. Romano, O Αμερικανός Εργάτης, μτφρ. Έντνα Τσελεμέγκου, Κινούμενοι Τόποι, Αθήνα, 2014 [1947]).
