Ο "κονστρουκτιβισμός" θεωρεί τα "κοινωνικά γεγονότα" γενικά ως μια συνεχή κοινωνική "κατασκευή", αποτέλεσμα της δράσης των ατόμων - δρώντων υποκειμένων μεταξύ τους (από τις αλληλεπιδράσεις τους) ή ακόμη από τις "πρακτικές υλοποίησής" τους. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις δεν έχουν ούτε ένα αποτέλεσμα ούτε ένα νόημα ολοκληρωτικά προβλέψιμο και προκαθορισμένο: το "νόημα της κατάστασης" προκύπτει από την αντιπαράθεση των ορισμών που δίνουν οι πρωταγωνιστές, αυτοί οι ορισμοί είναι το αντικείμενο μιας αποκωδικοποίησης και μιας διαπραγμάτευσης πιθανώς συγκρουσιακής.
Η έννοια της "στρατηγικής" είναι στο επίκεντρο αυτού του τρόπου προσέγγισης. Με τη μια ή την άλλη μορφή η ιδέα ότι οι μαθητές αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη δραστηριότητα αντιδρώντας στη σχολική κατάσταση αποτελεί το νήμα της ανάλυσης της συμπεριφοράς των μαθητών: "αντιδρώ" σημαίνει ανάλογα με την περίπτωση "προσαρμόζομαι" αντί "αρνούμαι" (ή προσαρμόζομαι αρνούμενος: αντιστέκομαι).
(Jean-Manuel de Queiroz, Το σχολείο και οι κοινωνιολογίες του, Gutenberg, Αθήνα, 2000)
