Pierre Bourdieu, 1930-2002
Η
κοινωνική γήρανση* δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή τη βραδεία διεργασία
πένθους ή, αν προτιμάτε, αποεπένδυσης (κοινωνικά επικουρούμενης και
ενθαρρημένης), η οποία άγει τους δρώντες να προσαρμόσουν τις βλέψεις
τους στις αντικειμενικές τους πιθανότητες, οδηγώντας τους έτσι να
ασπαστούν τη συνθήκη τους, να γίνουν αυτό που είναι*, να αρκεστούν* σε
αυτό που έχουν, έστω και αγωνιζόμενοι, με τη συλλογική συνενοχή, να
εξαπατήσουν τον εαυτό τους ως προς το τι είναι και τι έχουν, να
ξεγράψουν* όλες τις παράπλευρες δυνατότητες που σιγά-σιγά εγκαταλείφθηκαν
στο δρόμο και όλες τις προσδοκίες που αναγνωρίστηκαν ως μη
πραγματοποιήσιμες επειδή παρέμεναν απραγματοποίητες.
(Pierre Bourdieu, Η Διάκριση, Πατάκης, 2002)
[* Όλες οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο]
