(1922–1997)
Η εργασία είναι, από άποψη φυσιολογίας, μια προσπάθεια που πολλαπλασιάζεται επί μια διάρκεια. Η διάρκεια είναι μετρήσιμη˙ η προσπάθεια δεν είναι (περιλαμβάνει μια μυϊκή συνιστώσα, μια συνιστώσα προσοχής, μια διανοητική συνιστώσα, κλπ.). […] Η ιδέα ότι υπάρχει «μια μόνο ορθή μέθοδος» (one best way) για κάθε έργο παραβλέπει το θεμελιώδες γεγονός ότι κάθε άτομο μπορεί να δουλεύει με το δικό του τρόπο και σύμφωνα μ’ αυτό να προσαρμόζεται στο στόχο και να προσαρμόζει το στόχο στον εαυτό του. Αυτό που στον επιστημονικό οργανωτή της δουλειάς φαίνεται σαν μια άσχετη χειρονομία που προκαλεί μια σπατάλη χρόνου, έχει τη λογική του μέσα στην ατομική ψυχοσωματική σύσταση του δεδομένου εργάτη που τον κάνει ν’ ακολουθεί τη δικιά του «ορθή μέθοδο» σ’ ένα δεδομένο έργο.
(Κ. Καστοριάδης, Η Πείρα του εργατικού κινήματος, (τομ. 2), Ύψιλον, Αθήνα, 1984)
