Οι σύγχρονες διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης έχουν καταλύσει πολλά από τα στεγανά του αποικιακού κόσμου. Παράλληλα με τους συνήθεις πανηγυρισμούς για τις απρόσκοπτες ροές στο νέο μας πλανητικό χωριό, μπορεί κανείς ακόμη να αισθανθεί μια ανησυχία για την αυξημένη επαφή και μια ορισμένη νοσταλγία για την αποικιοκρατική υγιεινή. Η σκοτεινή πλευρά της συνείδησης της παγκοσμιοποίησης είναι ο φόβος της μόλυνσης. Αν καταρρίψουμε τα πλανητικά στεγανά και ανοίξουμε το δρόμο για καθολική επαφή στο πλανητικό μας χωριό, πώς θα εμποδίσουμε την εξάπλωση της ασθένειας και της φθοράς; Αυτή η ανησυχία εκδηλώνεται με τη μεγαλύτερη σαφήνεια όσον αφορά την πανδημία του AIDS. H ραγδαία ταχύτητα με την οποία εξαπλώνεται το AIDS στις αμερικανικές ηπείρους, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία έδειξε καθαρά τον νέο κίνδυνο μιας παγκόσμιας μόλυνσης. Καθώς το AIDS εντοπίστηκε πρώτα ως ασθένεια και ύστερα ως παγκόσμια πανδημία, εκπονήθηκαν χάρτες που αποτυπώνουν τις πηγές και την πορεία εξάπλωσής του, οι οποίοι συχνά εμφανίζουν ως επίκεντρο την κεντρική Αφρική και την Αϊτή, με όρους που θυμίζουν το αποικιακό φαντασιακό: αχαλίνωτη σεξουαλικότητα, ηθική διαφθορά και έλλειψη υγιεινής. Όντως, οι κυρίαρχοι «λόγοι» [discourses] για την πρόληψη του AIDS είχαν όλοι να κάνουν με την υγεινή: πρέπει να αποφεύγουμε την επαφή και να χρησιμοποιούμε προφυλακτικά […] Τα σύνορα των εθνικών κρατών, εντούτοις, καθίστανται ολοένα περισσότερο διαπερατά από κάθε είδους ροές. Τίποτα δεν μπορεί να επαναφέρει τις υγιεινές ασπίδες των αποικιακών συνόρων. Η εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι η εποχή της καθολικής μόλυνσης.
Antonio Negri & Michael Hardt, Αυτοκρατορία, Scripta, Αθήνα, 2002
